CARIA

CARIA

nunc Aldinelli, regio minoris Asiae inter Lyciam nunc Mesenteli, et Ioniam Strabo eam a Boreâ Maeandri flumine clausit, ab occidente Icariô, et Myrtoô pelagô, a meridie rhodiensi, ab ortu Lyciis, et aliis gentibus, magnamque Tauri montis partem in Caria conclusit, omnem oram Rhodiam ei attribuens, quae meridionalis est. Huius Metropolis est Halicarnassus, in qua regnavit Mausolus, cui ibidem Artemisia coniux Mausoleum illud celebratissimum exstruxit. Dicta Caria, a Care Rege, qui primus auguria avium dicitur invenisse. Epahroditus totam Cariam Chrysaoridem, vocat, alii urbem quandam Cariae tantum sic nominant. Steph. a Care conditore dictam scribit. Poeta.

Arcades antiqui celebrataque Caria famâ.

Subest dominio Turcarum ab aliquot saeculis. Ibique sunt rarae urbes alicuius momenti. Baudrand. Olim Magnesia, Alabanda, Stratonice, Mynda, Priene, Miletus, nunc Malazo vel Milasso, 80. coloniis et Thalete ibi genitô clara. Mons Ladmus huius regionis fabulae de Luna et Endymione originem dedit, Strabo, l. 14. Mela, l. 1. Cluver. l. 5. Concilium a Macedoniae Episcopis A. C. 366. in Caria habitum, quô reiectô terminô Consubstantialis, formulae Antiochenae et seleuciensi, subscripsêre. Sozom. l. 6. c. 9. Est et Caricus gentile, et Carius, quô nomine Iuppiter apud Mylassenses colitur. Herodot. Caricam gentem celeberrimam fuisse scribit. Vocabatur etiam Caria, magna quaedam arx a care filio Phoronei: alioqui femininum est a Cario, ut et Cariatis et Caira, unde Homer. Il. δ. v. 142. Μῃονὶς ἠὲ Κάειρα. Cos etiam insula Καρὶς dicebatur. Est et Phrygiae urbs. In Caria exstitit olim amnis, qui fuerat ante dulcis, postea in salem mutatus. Plin. l. 2. c. 5. Car hebraeis est aries, aut agnus, atque ab eis ad Iones transiisse hoc vocabulum, ex his Hesychu colligas: Κὰρ, πρόβατον Κάρα, Ιὤνες τὰ πρόβατα. Inde>

videtur Caria dicta. Cicer. l. 1. de Divin. Arabes autem et Phryges et Cilices, quod pastu pecorum maxime utuntur, etc. Tum caria tota, etc. Et Καρὶς alterum nomen insulae Co apud Stephan. et Eustath. in Iliad. B. quia, eôdem auctore, insula erat πολυθρέμμων, et celebris δἰ ἐυβοίκν. Hinc Callimachus, Hymnô in Delum, illam cum Delo confert,

Νῆσος ἐπεὶ λιπαρή τε καὶ εὔβοτος, ἐί νύ τις ἄλλη.

Bochart. l. 1. Chanaan, c. 7. Cares autem, licet in rebus bellicis eminuerunt, ut arma Carica, et lorica Carica in proverbio essent, viles tamen habiti sunt, quod mercede militarent, ac in prima acie locati, primos hostiu impetus sustinentes vitam suam nihili aestimarent. Unde adagium natum, In Care periculum facere, apud Platonem in Socrate, cum periculo exponitur res, cuius iactura gravis non sit. Illud quoque, apud Diogenianum, Cum Care Carissa, h. c. cum rustico rustice agas, quod Cares inter agrestes et rusticos haberentur. Item Caricum vinum, apud Suidam pro tenui, et Carica Musa pro insuavi. Item Caricus hircus in hominem vilem, et contemptibilem, vel pro oblatione vili, ut et Caricum sacrificium, quod Cares pro hirco canem immolarent. Carium Schema quoque apud Hsychium, pro modo congressus libidinosi spurco, et turpi, qualem figurae Caricae ostendebant. Sic enim ille, Καρικον` ἐυτελὲς, μικρὸν. Δηλοῖ δὲ καὶ Α᾿φροδίσιον χῆμα αἰχρὸν. Idem Καρικάζειν, Βκρβαρίζειν. Nic. Lolydius. Coeterum una erat ex regionibus, quae Asiam Proconsularem, sub primis, et Thracensium provinciam, sub posterioribus Im peratoribus constituebant. Postquam vero Alia proconsularis imminuta est tribus provinciis, inter has et Caria Asianae Dioeceseos Vicario subiecta est, ac proprium Praesidem habuit. Qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 803. et seqq. Populi Cares, qui et Κάρβαι nonnullis dicti videntur. Unde καρβάζειν, Καρικῶς λαλεῖν, Carice loqui, et Καρβατίναι, genus calcei a Caribus inventum. Vide eundem Ibid. p. 1259.